بعد از زایمان حتما این نکات مهم و ضروری را بخوانید

به گزارش مجله خبری نگار،کودکان قبل از تولد، نه تنها به وسیله‌ی مادرانشان حفظ، گرم و تغذیه می‌شوند، بلکه در هر حرکت بدنی مادرانشان هم مشارکت می‌کنند.

بعد از تولد، در بسیاری از قسمت‌های طبیعی و غیر صنعتی جهان، بیشتر بچه‌ها با استفاده از پارچه یا وسیله‌ای دیگر، در تمام طول روز به پشت مادر بسته شده و همراه او هستند. آن‌ها پیوسته در تمامی حرکت‌های مادر و در حالی که او به این سو و آن سو می‌رود و کار منظم خود را انجام می‌دهد و به کارهایش مانند گردآوری و آماده سازی غذا، زراعت، بافندگی، و خانه داری می‌پردازد شرکت دارند. کودکان به محض این که گریستن آغاز کنند، با شیر مادر تغذیه می‌شوند. آن‌ها نه تنها صدای مادر را می‌شنوند، بلکه لرزش‌های کلام و آواز او را احساس می‌کنند.

در بسیاری جوامع، به محض این که کودکان کمی بزرگ‌تر می‌شوند، در بیشتر مدت روز، بر پشت خواهران اندکی بزرگ‌تر خود حمل می‌شوند.
در جامعه‌ی ما راه‌های آشکار زیادی اندیشیده می‌شود تا میان مادران و کودکانشان فاصله یا جدایی بیندازد. این جامعه، زایمان بدون درد را ابداع کرده است، بنابراین مادر، خود از نشانه‌ی برجسته‌ی حمل کردن و زایمان فرزندش محروم کرده است. نوزادان، به شیرخوارگاهی سپرده می‌شوند تا افراد دیگری از آنان مراقبت کنند و برای مادران این احساس را باقی می‌گذارند که زحمتی برای آنان نکشیده اند. کودکان با شیر گاو ریخته شده در شیشه یا بطری تغذیه می‌شوند. بنابراین، مادران فرصت پرورش بچه و امکان ایجاد صمیمانه‌ترین پیوند‌ها را با کودک از دست می‌دهند.
ما این اندیشه را ابداع کرده ایم که بطری‌های شیر را به شکلی روی سینه‌ی کودک قرار دهیم که بتوانیم در مدت نسبتاً کوتاهی که بیدار است و تغذیه می‌شود به سایر کار‌های روزانه هم برسیم.

برای ما طبیعی به نظر می‌رسد که کودکان خود را روی تشک سفت و سرد، در گهواره یا تختخوابی قرار دهیم که امکان حرکت نداشته باشند و بهتر آن که اتاق ساکت باشد.

ما صندلی‌هایی داریم که می‌توان کودکان را در آن‌ها قرار داد و محکم بست تا وقتی بیدار یا بیقرارند نتوانند حرکت کنند و به این طرف و آن طرف بروند.

ما بچه‌ها را در قفسه‌هایی می‌گذاریم تا مجبور نباشیم برای حمل و جابه جا کردن آن‌ها خود را به زحمت بیندازیم.

دو پزشک –جان کنل و مارشال کلوس- که به مدت چندین ماه مراقبت طبیعی از کودکان را در میان سرخپوستان ساکن روستای گواتما بررسی کرده اند، یادآوری می‌کنند که در آن جا استفراغ کردن، فریاد زدن، بدخلقی و دل درد مشاهده نمی‌شود. با این حال، مادران چیزی درباره‌ی آروغ زدن نشنیده اند.

دکتر کنل و دکتر کلوس همچنین مشاهده کرده اند که در آمریکا، اگر به مادران اجازه داده شود، بلافاصله بعد از زایمان، به طور طبیعی از پرستاران درخواست می‌کنند نوزادان را نزد آن‌ها بیاورند. مادران فقط به نوزادان نگاه نمی‌کنند. آن‌ها با انگشتان خود زمان زیادی را صرف لمس کردن دست، بدن و صورت‌های فرزندانشان می‌کنند. این مادران، در ماه‌های بعد روابط آسان تری با کودکانشان دارند و بچه‌های آن‌ها نیز بهتر از کودکانی که مادرانشان فرصت نیافته اند بلافاصله بعد از تولد آن‌ها را لمس کنند، به آن‌ها پاسخ می‌دهند.

من فکر می‌کنم که والدین در جامعه‌ی ما باید از چگونگی این جدایی آگاه باشند و حتی روش‌های ما را با روابط طبیعی مادر و کودک در جوامع ساده‌تر مقایسه کنند.

چگونه طبیعی باشیم؟‌ 

می‌خواهم نتیجه گیری کنم که زایمان طبیعی و امکان هم اتاق شدن مادر و نوزاد باید برای همه‌ی مادران فراهم شود. اگر والدین تمایل دارند از این امکان استفاده کنند، تمامی بیمارستان ها، پزشکان و پرستاران باید به این پیام توجه داشته باشند.

مادران و پدران باید بعد از تولد، به مدت یک ساعت نوزاد را در آغوش بگیرند و با گرمی و محبت او را لمس و نوازش کنند، به ویژه اگر امکان هم اتاق شدن مادر و نوزاد وجود نداشته باشد.

تغذیه با شیر مادر، به ویژه از طرف پرستاران، پزشکان و خویشاوندان، باید تشویق شود.

تا حد امکان از تنظیم شیشه بر روی سینه‌ی کودک، به صورتی که بدون کمک شما تغذیه کند، پرهیز کنید. مگر وقتی که چاره‌ای نیست. برای مثال مادر مادر فرزندان دوقلو که دستیاری هم ندارد، مجبور است دست کم در هر نوبت یکی از کودکان را به این شکل تغذیه کند.

مادران و پدران باید سعی کنند برای حمل و نقل کودک خردسال و آرام کردن او به هنگامی که بدخلق یا دچار دل درد است، به جای صندلی بچه بیشتر از ساک یا وسیله‌ی پارچه‌ای استفاده کنند. استفاده از ساک بچه، به ویژه هنگامی با ارزشتر است که کودک را به جای پشت بر روی سینه قرار دهیم. 

منبع:اینفو